donderdag 16 mei 2013

Naar Denver - een lange dag

Het is half 9 's avonds hier en voor ons de hoogste tijd om naar bed te gaan, want in Nederland is het al 4.30 uur. En we zijn al sinds 6.15 uur vanmorgen op, al 22 uur, dus we hebben het wel een beetje gehad nu.
De reis is gelukkig goed verlopen, de bagage is ook in Denver gearriveeerd, en we hebben een mooie auto meegekregen (Ford Explorer) met allerlei moderne snufjes.

Het was een lange reisdag vandaag. Om kwart over zes ging de wekker. Vervolgens douchen, ontbijten en afscheid nemen van Marijke. Keurig zoals gepland om half acht de deur uit op weg naar het station. Het is een klein stukje lopen maar als we halverwege zijn valt er opeens een boek uit mijn rugzak. De rugzak blijkt wijd open te staan. Als Martin de rugzak wilt dichtmaken, blijkt de rits kapot te zijn. Help, wat nu? Maar snel terug naar huis om een andere rugzak te halen. Martin is de aangewezen vrijwilliger. Niet hollen roep ik en hij vertrekt op een holletje. Even later is hij bezweet terug met een andere rugzak. Ondertussen heb ik de rugzak nader geanalyseerd - we hadden hem van Marijke geleend - en ik zie dat de rits wel werkt als je hem van de andere kant sluit. We stoppen de extra rugzak daarom maar in een koffer en in een danig verhoogd tempo - dág rustige planning - lopen we naar het station. Twee minuten voordat de trein komt, staan we op het perron. Zie je wel, niks aan de hand.

Op Schiphol gaat alles vlot. Wel is er iets nieuws voor ons. Je moet nu zelf ook je koffer labelen in een hightech apparaat.We leggen onze instapkaart onder een scanner en in ruil daarvoor krijgen we een label terug. De koffers staat in een soort capsule. Een soort Scotty beam us up machine uit Star Trek en even later is de koffer "opgebeamd". Waar gaat dat heen? Vorig jaar moesten we op Schiphol al zelf onze boardingtickets printen, nu ook al zelf de koffers labelen. Volgens Martin zal je zien dat je volgend jaar zelf het vliegtuig moet besturen.


Scotty, beam us up.
We bellen nog even met Marijke en vertellen haar van de rugzak die zo maar open viel. Oh ja, dat van die rits wist ze. Je moest daarom die andere kant gebruiken. Dat was ze ons vergeten te vertellen. Heel fijn.

Het inchecken gaat vlot, maar we vertrekken een kwartiertje te laat. We wachten blijkbaar op iets.

Wachten op Schiphol

Waar wachten we op?
Iets met software die nog geladen moest worden wordt er omgeroepen - zie je wel zo'n piloot vliegt zelf helemaal niet meer; passagiers kunnen dat net zo goed zelf doen; is vast goedkoper.
We hebben een persoonlijk entertainmentsysteem in de stoel voor ons. Ik speel vooral een aantal spelletjes waarbij Mahjong regelmatig blijft hangen en Martin kijkt een film (The life of Pi).

Zeven uur gevlogen, nog twee uur te gaan
Na een vlucht van bijna negen uur landen we in Minneapolis. Er staat een lange rij voor de immigratie - een meisje met een aansluitende vlucht met een overstaptijd van een uurtje vraagt of ze voor ons mag. Dat mag, wij hebben drie uur overstaptijd. Zo gauw de Amerikaanse passagiers allemaal door de immigratie zijn, worden die loketten ook voor de internationale passagiers opengegooid en dan gaat het vlot. In totaal zijn we maar een half uurtje bij de immigratiedienst bezig geweest. Dat valt mee. Vervolgens halen we onze bagage op. Alle twee de koffers draaien al op de lopende band. Wel is de bagageband die Martin om zijn koffer had weg. Vermoedelijk naar een verkeerde dimensie getransporteerd. Nou ja, het zij zo. Daar maken we ons maar niet druk over. Erger was geweest als er een koffer niet was meegekomen. Voor de zekerheid hebben we in het kader van risicospreiding onze kleding over de twee koffers verdeeld, zodat in het geval dat één koffer niet meekomt, er niet één iemand helemaal zonder kleding zit. Het voorstel van Martin om van zijn extra paar schoenen er één in de ene koffer te stoppen en de tweede in de andere, bleek een grapje te zijn. Ik zag hem er nog wel voor aan om dit serieus te menen.

Het vliegveld van Minneapolis is een aardig vliegveld. Een hoop winkeltjes en eetgelegenheden. Echt veel honger hebben we nog niet maar na een tijdje besluiten we om toch maar wat te gaan eten. Dan hoeven we vanavond niet meer te eten want bij ons hotel zijn de mogelijkheden beperkt. Er is een foodcourt met allerlei verschillende soorten eten. Ik haal wat bij de Wok & Roll en Martin wat bij de Taco Bell. Het is een mooi concept, iedereen kan halen wat hij lekker vindt en toch kan je samen eten. Het vliegveld hier bevalt ons wel. Een goede plek om over te stappen. Het enige nadeel is dat je hier hier geen gratis internet heb. We schrijven daarom maar vast een deel van dit verslag off line terwijl we wachten op onze aansluitende vlucht.

Onze vlucht naar Denver vertrekt om 17.30 uur plaatselijke tijd. Het is een wat kleiner toestel. We hebben deze keer geen persoonlijk entertainment systeem. Er zit zelfs helemaal geen entertainment systeem in maar dat geeft niet want de vlucht duurt maar anderhalf uur. Als we geland zijn duurt het taxiën naar de pier eindeloos. Het lijkt wel of de piloot op het verkeerde vliegveld is geland en nu maar via een snelweg naar het goede vliegveld rijdt. Voor het halen van de koffer moeten we met een treintje naar de bagageclaimafdeling. Ik kan me niet meer herinneren of dat de vorige keer dat we op Denver vlogen ook zo was. Na een tijdje verschijnen ook deze keer de koffers en we nemen de bus naar Alamo.
We krijgen een Ford Explorer mee, het is een hele nieuwe auto met zo'n 5000 mijl op de teller en erg veel nieuwe snufjes.We rijden vervolgens vlot naar ons hotel, het Denver Airport Baymont hotel. Via Hotwire geboekt, twintig dollar goedkoper dan de normale prijs. Het ziet er allemaal netjes uit. Morgen op weg naar Manitou Springs, maar nu eerst uitrusten. 



2 opmerkingen:

  1. Fijn om te lezen dat jullie goed zijn aangekomen in Denver.
    Goede reis en veel plezier.

    Groet, Marco.

    BeantwoordenVerwijderen